Dla wielu osób termin „planowanie podatkowe” wydaje się być zarezerwowanym dla dużych podmiotów i inwestorów. Tymczasem nawet osoby fizyczne rozpoczynające działalność gospodarczą stają przed koniecznością wyboru właściwej formy prowadzenia działalności, a w konsekwencji najkorzystniejszego opodatkowania. I to już jest planowanie podatkowe.
Wybór formy opodatkowania, momentu zakupu środków trwałych, sposobu rozliczania inwestycji, czy sposobu związania się z pracownikami bądź podwykonawcami różnie jest nazywany: planowaniem podatkowym, doradztwem, optymalizacją, wyborem strategii. Terminologia ta ma znaczenie drugorzędne, w większym stopniu marketingowe niż odpowiadające jakiejś powszechnie ustalonej metodzie albo formie pomocy. Usługa ta, to najogólniej rzecz biorąc wszelkie rady jakich udzielić może podatnikowi doradca podatkowy.
Planowanie podatkowe to ustalenie formy prawnej prowadzonej działalności gospodarczej tak aby dostosować ją do obciążeń podatkowych z jednej strony i odpowiedzialności za zobowiązania z drugiej. To wybór między firmą jednoosobową, spółką cywilną, jawną, z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjną itd. To udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy wybrać ryczałtową formę opodatkowania, podatkową księgę przychodów i rozchodów czy księgę rachunkową. Ustalanie, czy własne przedmioty majątkowe wprowadzić do majątku przedsiębiorstwa czy je wynajmować itd.
Planowanie podatkowe to także wybór miejsca opodatkowania, czyli kraju w którym, dzięki rejestracji przedsiębiorstwa albo sposobowi przeprowadzania transakcji powinno się płacić podatki. Miejsce opodatkowania może być zdeterminowane przez rodzaj działalności (np. rodzaj wydobywanego surowca), czy tanią siłę roboczą, albo tylko i wyłącznie przez korzyści podatkowe. W takim przypadku rejestruje się przedsiębiorstwa w tzw. rajach podatkowych. Jako doradcy podatkowi wskazujemy na pozytywne aspekty takich wyborów, ale także na konsekwencje negatywne w postaci zainteresowania organów podatkowych takimi podmiotami oraz przepisy, które powodują, że podmioty z „rajów podatkowych” znajdują się w centrum ich uwagi. Szczególną uwagę zwracamy na przepisy o cenach transferowych, które stosuje się również odpowiednio do transakcji z podmiotami z państw i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową, czyli właśnie z rajów podatkowych (wykaz tych państw i terytoriów określają przepisy podatkowe), gdyż w przypadku tych transakcji organy nie mają obowiązku wykazywać istnienia między podatnikiem a danym podmiotem powiązań kapitałowych, organizacyjnych albo rodzinnych. Także, co warto podkreślić, wykazanie braku takich powiązań przez podatnika pozostaje bez znaczenia dla stosowania przepisów o cenach transferowych.
Odpowiednie stosowanie przepisów o cenach transferowych do tych transakcji oznacza:
możliwość oszacowania dochodu podatnika w takiej transakcji, jeżeli organ wykaże, że został on zaniżony,
stosowanie przy szacowaniu dochodów zakładu ustawowych metod szacunku,
obowiązek bieżącego sporządzania dokumentacji dotyczącej tych transakcji, odpowiadającej dokumentacji dotyczącej cen transferowych. W tym zakresie ustawa wyznacza jednak niższy próg wartościowy transakcji zobowiązujący do jej dokumentowania − jest to równowartość 20.000 EURO (wg kursu średniego NBP za ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego rok, w którym doszło do transakcji).
